‘Wachten’, WhatsApp gesprek met Elvis Kaltofen

Wat betekent wachten? En welke rol speelt interieur daarin? Over die vragen gaat het themanummer van ons vakblad NOOK, wat a.s. vrijdag op de mat van onze leden en abonnees ligt. De inhoud van dit blad hebben we maanden geleden al samengesteld. De ironie wil dat met alle Corona-maatregelen veel mensen thuis zitten te wachten. Waarop? En hoe lang? In een serie korte WhatsApp gesprekken bespreken we in 10 vragen wat het Corona-wachten voor interieurarchitecten betekent. Deze keer vertelt Elvis Kaltofen interieurontwerper bij Studio Kaltofen.

 

1. De regering roept ons op om zoveel mogelijk thuis te werken, zo min mogelijk contact met anderen te hebben en ontmoetingen te beperken. Wat doe jij?

Het is verstandig om zoveel mogelijk de adviezen van de overheid te volgen. Ik werk dus grotendeels thuis, alhoewel ik af en toe op en neer ga naar mijn werkatelier om wat materiaal en gereedschap te halen voor o.a. maquettebouw. Gelukkig hebben wij thuis een fijne ingerichte werkkamer waar ik verder kan bouwen aan mijn projecten.  De zakelijke contacten gaan, voor zover mogelijk, via videocall. Dat lukt aardig, maar vergt wel wat voorbereidingen. Zeker omdat je geen fysieke interactie meer hebt. Enkel visueel.

2. Ervaar je het zoveel mogelijk thuisblijven als wachten en waarom wel of niet?
Zoals de Van Dale aangeeft: “Wachten is blijven op een plaats tot iemand of iets komt.” Eigenlijk wacht ik nergens op, maar gebruik ik deze tijd en ruimte juist om te kijken waar ik op dit moment sta op professioneel vlak en welke mogelijkheden er zijn voor de toekomst. Als ondernemer en zelfstandig ontwerper is het altijd goed om hier tijd voor te nemen. Nu dus..

3. Welke ervaringen (zowel positief als negatief) heb je met dat je zoveel mogelijk moet thuisblijven?
Ik ervaar het thuisblijven niet als een verplichting. Thuisblijven is niet per definitie vervelend. Een belangrijk eigenschap van mij is geduld. Nu wordt dat geduld op de proef gesteld. Wanneer het moment van ongeduld en daarmee verveling bij mij bereikt is, wordt het pas interessant. Ik merk dat verveling dus een zinnig instrument kan zijn om eens los te komen van mijn dagelijkse routine. Het helpt me om mijn blik op het grotere plaatje te richten.

4. Hoe ga je om met die ervaringen? Wat voor oplossingen heb je bedacht?
Momenteel ben ik bezig met het verder professionaliseren van mijn ontwerpbureau. Ik duik mijn werkkamer in, hang een groot vel papier aan de muur en zet een dikke horizontale streep midden op het vel. Boven de lijn komen mijn ambities, en eronder de behaalde mijlpalen. Het begint dus met een hele hoop post-its aan de bovenkant van het papier. Gedurende het jaar verplaats ik de post-its naar beneden: weer een mijlpaal gehaald! Zo houd ik overzicht en blijf ik mezelf uitdagen, juist ook in deze tijd.

5. Welke rol speelt wachten in jouw ontwerpen?
Eén van mijn doelstellingen is om me verder te verdiepen in musea en tentoonstellingen. Wachten is hier een belangrijk thema. Museumbezoekers zullen in én tussen verschillende tentoonstellingen ook intermezzo’s ervaren. Net zoals een boek opgedeeld is in hoofdstukken en alinea’s, zit er in een museuminrichting ook een soort opbouw. Bij het ontwerpen van het ruimtelijke verhaal is het dus heel belangrijk om ook de ‘tussentijd’ mee te nemen. Dat heb ik bijvoorbeeld gedaan in een meubelontwerp voor het museum Markiezenhof in Bergen op Zoom, waarbij mensen de tijd krijgen om hun bezoek te vertragen en zo meer ruimte te krijgen om na te denken over wat ze hebben gezien.

 

6. Wat vind jij een goed voorbeeld voor een prettige wachtomgeving?
Afgelopen jaar heb ik een reis gemaakt naar de Outer Hebrides in Schotland, vanwege een lichtinstallatie die daar maar 2 keer per dag zichtbaar was (afhankelijk van het tij). Om 2:30 ’s-nachts konden we de installatie het beste zien. We moesten dus wachten. De ruige Schotse omgeving, de harde wind, maar ook de vriendelijke mensen in het dorpje maakten dat het wachten onderdeel werd van de ervaring. Het stimuleerde mijn verbeeldingskracht, zoals wel vaker bij het wachten op iets bijzonders. Dat maakt het wachten eigenlijk heel leuk, een beetje zoals de voorpret van een vakantie.

7. Kan de inrichting van het huis het wachten voor mensen veraangenamen? Heb je een tip?
Een typisch moment waarop we wachten is het bereiden van eten. Zeker als er vrienden zijn, moet die tijd vaak overbrugd worden. Genoeg ruimte in je keuken zorgt er voor dat je gasten (of familieleden) met jou samen kunnen zijn terwijl jij nog de laatste voorbereidingen treft.

8. En als het wachten klaar is, aan welk inspirerend project wil jij dan graag gaan werken?
Als ik écht mag dromen, zou ik wel eens een interieur willen ontwerpen voor een bijzonder museum in het buitenland, bijvoorbeeld voor het Victoria & Albert museum in Londen. Al zal ik daar waarschijnlijk nog wel even op moeten ‘wachten’..

9. Heb je nog lees- of kijktips voor je mede interieurarchitecten om het thuisblijven te verzachten?
Op Netflix is er een serie genaamd: Abstract, the Art of Design. In elke aflevering werp je een blik achter de schermen van een ontwerper en maker uit het creatieve domein. Ontzettend interessant, juist omdat het zo multidisciplinair is. Het verbreedt mijn horizon enorm. Van lichtkunst tot grafisch of architectuur: het komt allemaal voorbij. Echt een aanrader!

10) Van welke interieurarchitect zou je ook graag de antwoorden op deze 10 vragen lezen?
Ik werk af en toe samen met ruimtelijk ontwerper Jennifer Foster van Studio JAAF. Ik bewonder haar visie op het sociaal-ruimtelijk aspect van interieurarchitectuur. Sterker nog, wij hebben in het verleden wel eens over het thema “wachten” nagedacht: kunnen we door ruimtelijk ontwerp onze haastige samenleving af en toe wat pauze bieden? Grappig genoeg heeft de actualiteit ons ingehaald en worden we nu allemaal tot die pauze gedwongen. Dus wie weet geeft dat ons nieuwe inspiratie om dat project weer eens op te pakken.