Nu online dit NOOK-interview uit onze recente NOOK met als thema Contemplative Interiors wordt je op pakkende wijze meegenomen op een wandeling door Pillows Hotel Amsterdam. Met oog voor detail en een scherp gevoel voor sfeer schetst het interview hoe Linse en Hoogervorst ruimtes ontwerpen die fluisteren in plaats van schreeuwen – en waarom minimalisme een veilige haven kan zijn in een wereld vol prikkels.
De ontwerpers van Studio Linse reflecteren soms op wat de rode draad is in hun projecten. Toen NOOK het bureau benaderde voor een gesprek over contemplatieve interieurs, voelde dat voor hen als het antwoord op hun vraag. Thierry Somers sprak met Paul Linse en Job Hoogervorst over de veilige havens die ze creëerden voor de restaurants RIJKS en Inter Scaldes, evenals voor Pillows Hotel Mauritskade, tijdens een rondleiding door het laatstgenoemde hotel in Amsterdam.
Wil je deze NOOK volledig lezen? Bestel [hier] een exemplaar of neem een abonnement op NOOK.
[Nederlandse vertaling]
De ontwerpers van Studio Linse reflecteren soms op de rode draad in hun projecten. Toen Nook het bureau benaderde voor een gesprek over contemplatieve interieurs, voelde dat voor hen als het antwoord op die vraag. Thierry Somers sprak met Paul Linse en Job Hoogervorst over de veilige havens die ze creëerden voor de restaurants Rijks, Inter Scaldes en Pillows Hotel Mauritskade tijdens een rondleiding door het laatste in Amsterdam.
Afkeer van trends
‘Ambiance’, ‘Instagrammable’ en ‘customer journey’ zijn hippe termen die vaak in de branche worden gebruikt en waar Paul Linse de rillingen van krijgt. ‘Storytelling’ is er ook zo één, al geeft hij toe dat ze deze term bij het bureau ook gebruiken om interieurconcepten aan klanten uit te leggen. “Er is nog een woord dat me kriebels geeft, maar ik kan er nu niet op komen,” zegt Linse, zijn gezicht peinzend.
Studio Linse blijft ver weg van trends. Wanneer klanten een ontwerp willen gebaseerd op de laatste hypes, krijgen ze te horen dat ze aan het verkeerde adres zijn. De interieurontwerpen van het bureau voor restaurants, hotels en winkels kenmerken zich door tijdloosheid, een rustige sfeer, harmonie en een ingetogen aanwezigheid.
Linse omschreef het ooit als ‘edele eenvoud’ – een elegante manier om minimalisme te definiëren, al wordt dat niet vertaald in een kille, klinische zin, maar juist op een warme en uitnodigende manier. De lounge van het Pillows Hotel, waar ik samen met de naamgever van het bureau en zijn collega Job Hoogervorst zit, belichaamt deze aanpak – een gezellige ruimte met een ingetogen kleurenpalet, banken en stoelen bekleed met zachte stoffen en een tapijt dat de kamer iets koninklijks geeft. Een plek waar je de buitenwereld vergeet en echt tot rust komt.
“Ik ben blij dat jullie aan ons dachten voor het thema contemplatie,” begon Linse het gesprek eerder. “We hebben een grote waardering voor rust in interieurs, en in de hectische, veeleisende wereld van vandaag willen we met onze ontwerpen mensen een soort veilige haven bieden.” Linse betreurt dat we constant ‘aan’ staan en altijd bereikbaar moeten zijn. Zelfs op vakantie merkt hij dat, ondanks zijn out-of-office reply, klanten nog steeds verwachten dat hij reageert op werkgerelateerde mails. “Het irriteert me als er Wi-Fi is in een vliegtuig, want dat was vroeger een van de weinige momenten dat je echt onbereikbaar kon zijn,” zegt hij. “En zodra je landt, begint het weer – berichten stromen binnen. Onbereikbaar zijn is de nieuwe luxe.”
Minimale afleiding
Klanten waarderen de rustige, ingetogen stijl van Studio Linse en willen die in hun eigen projecten verwerken. Maar Linse merkt dat ze niet altijd volledig beseffen waarvoor ze tekenen. “Het is vaak een strijd om de tierlantijntjes buiten te houden,” geeft hij toe. “Als we enkele maanden na de oplevering terugkomen, zien we vaak dat er kleine decoratieve items zijn toegevoegd, zoals kussens op de banken. Ik ben dol op de puurheid en sculpturale vorm van de banken waar we nu op zitten – voor mij is dat genoeg. Maar over het algemeen houden mensen gewoon van spullen – en begrijp me niet verkeerd, wij ook – maar we hebben liever één echt goed stuk.”
Linse heeft een theorie over waarom mensen de behoefte voelen om objecten toe te voegen. “Het vergt moed om een interieur te creëren waarin heel weinig aanwezig is, waar minimale afleiding is. Het dwingt je om jezelf onder ogen te komen, wat soms ongemakkelijk kan aanvoelen. Maar wanneer je een paar decoratieve items toevoegt, verzachten ze de ruimte, waardoor het minder over jou gaat.”
Interieurs die fluisteren
Een project dat na de oplevering vrij is gebleven van decoratieve objecten is Inter Scaldes. De naam van het restaurant, Latijn voor ‘tussen de Scheldes’, diende als inspiratie voor een ontwerp dat subtiel verwijst naar het geografische en natuurlijke landschap van de Nederlandse provincie Zeeland.
“Het idee is dat gasten het gevoel krijgen dat ze letterlijk ‘tussen de Scheldes’ zitten,” legt Hoogervorst uit. “De ruimte bestaat uit drie vrijstaande elementen gevormd door tafels en zachte, blauw fluweelachtige banken waar gasten zitten. Deze banken hebben een vloeiende, golvende vorm, geïnspireerd op de beweging van de Schelde. Tussen de drie elementen symboliseren paden de zeearmen en waterwegen, net zoals ze de eilanden en schiereilanden van Zeeland verbinden. Het resultaat is een harmonieuze plek die zowel rust als dynamiek uitstraalt.”
“Ons doel is om interieurs in de eerste plaats hun functie te laten vervullen”, legt Linse uit. ”We zeggen tegen onze klanten: we ontwerpen niet zomaar een interieur, we creëren een plek, een platform, een podium dat de ware functie van de ruimte ondersteunt. In een restaurant draait het om de culinaire ervaring, om wat de gast aan tafel geserveerd krijgt.”
Hij pauzeert even en vervolgt: “Tegelijkertijd besef ik dat dit misschien wat tegenstrijdig klinkt. Het interieur van Inter Scaldes is zowel uitgesproken als ingetogen – het straalt een subtiele kracht en charisma uit. Ik vergelijk het met een Tibetaanse monnik met een geschoren hoofd in zijn oranje gewaad: als hij zachtjes spreekt, luistert iedereen. Dat soort interieurs, die met slechts een fluistering een diepe indruk achterlaten, spreken mij echt aan.”
15 centimeter
We verlaten de lounge voor een rondleiding door het hotel. Onze eerste stop is Van Oost, het fine dining restaurant van het hotel, een indrukwekkende ruimte met hoge plafonds en een prachtig uitzicht op het Oosterpark. De tafels staan rond een centrale open keuken, waardoor een bijna auditoriumachtige setting ontstaat, met intieme nissen die de gasten privacy bieden. De ruimte is een voorbeeld van Linse’s vermogen om interieurs te creëren die open en luchtig aanvoelen.
“Ik streef altijd naar luchtstroming in de ruimtes die ik ontwerp, een constant gevoel van beweging”, legt hij uit. ”Als gast ervaar je privacy aan je tafel, een gevoel van veiligheid, maar tegelijkertijd blijf je verbonden met de grotere ruimte.” Hij voegt er met een glimlach aan toe: “Als ik over feng shui lees, denk ik: ‘Oh, die principes volgen wij ook, maar dan onbewust.’ Er is een zekere vloeiendheid in de manier waarop onze ruimtes aanvoelen, een gevoel van oneindigheid.”
Terwijl Linse dit uitlegt, schuift hij de stoelen rond de tafels 15 centimeter naar achteren. “Dat ziet er veel uitnodigender uit dan stoelen die tegen de tafel aan staan”, merkt hij op. Vervolgens bespreekt hij de tafelopstelling, die horizontaal is. “Ik wil niet te veel afstand tussen de gasten aan tafel; een dichtere opstelling zorgt voor een intiemere sfeer. Daarom plaats ik de korte kant van de tafel – 60 centimeter – tussen de gasten, terwijl de tafel zelf een meter breed is. Ik begrijp dat restauranteigenaren vaak de voorkeur geven aan gasten aan de lange kant, omdat er dan meer tafels in een rij kunnen staan, wat meer omzet betekent. Maar minder tafels zorgen juist voor een rustigere, luxere sfeer.”
Wanneer we de vergaderruimte van het hotel binnenlopen, vertelt Linse over de nauwe samenwerking met Office Winhov bij dit project, dat vijf jaar in beslag nam. Ze transformeerden het voormalige ontleedlaboratorium van de universiteit tot het vlaggenschip van de hotelgroep, met als taak een gesloten historisch monument om te vormen tot een gebouw dat verbinding maakt met het omliggende park. Dit is succesvol bereikt in de vergaderruimte, waar ramen nu een rustgevend uitzicht op het park bieden, in plaats van de oorspronkelijke massieve muren.
Het andere cringe-woord
Wanneer we terugkeren naar de lounge, beginnen we te praten over de aanpassingen aan het ontwerp van Rijks, het restaurant in het Rijksmuseum, die twee jaar geleden werden doorgevoerd. Op verzoek van de chef van het restaurant, Joris Bijdendijk, werden enkele cosmetische aanpassingen gedaan. “Het vorige ontwerp had een strakkere indeling, met een vaste opstelling die niet eenvoudig kon worden veranderd of aangepast,” legt Linse uit. “Nu is de ruimte flexibeler, wat aanpassingen mogelijk maakt afhankelijk van de behoefte van de dag, waardoor het geheel meer open en dynamisch aanvoelt.” De stalen wanden zijn vervangen door massief ‘warm’ hout, waardoor ze meer tactiel en textuurvol zijn geworden. De tafels hebben geen tafelkleed meer, maar hebben nu houten bladen met zacht afgeronde randen, ondersteund door houten kolompoten.
Ook het lichtplan werd aangepast. Linse vervolgt: “Het oorspronkelijke verlichtingsschema was bijna militaristisch, met eindeloze rijen spots – veel te veel. De nieuwe opzet heeft minder lampen, warmere tonen en smalle bundels die sterkere contrasten creëren, wat resulteert in een meer dramatische en theatrale sfeer.” De huidige sfeer bevordert meer verbinding voor zowel personeel als gasten. Dit verfijnde ontwerp is bedoeld om een gevoel van vrijheid en ruimte te creëren voor persoonlijke interpretatie, rust en, uiteindelijk, contemplatie.
Wanneer we afscheid nemen, roept Linse plotseling: “Hotel luxe! Dat was het woord waar ik naar zocht! Dat is er ook zo een die me écht de kriebels geeft,” zegt hij, terwijl hij een speelse grimas trekt en lacht.
